W przypadku zaburzeń współżycia należy w pierwszej kolejności ustalić problem i motywację pacjentki. O ile terapia bolesnego współżycia przeważnie szybko pozwala podjąć pacjentkom zadowalające, niebolesne współżycie to w przypadku anorgazmii czy pochwicy problem jest dużo bardziej złożony.
W przypadku pochwicy pacjentka przede wszystkim musi rozpocząć terapię psychologiczno-seksuologiczną. Dopiero gdy psycholog-seksuolog uzna, że pacjentka jest gotowa na rozpoczęcie pracy z ciałem, my jako terapeuci przystępujemy do pracy. Edukacja, oswajanie z własnym ciałem, techniki relaksacyjne, techniki powięziowe, streching są postępowaniem pierwszego rzutu. W kolejnym etapie przystępujemy do pracy dilatorami (rozszerzaczami) pochwy.
W przypadku anorgazmii dokładne zebranie wywiadu zawierającego elementy wywiadu seksuologicznego jest niezbędne do rozpoczęcia pracy z pacjentką.
